Bütün Gün Nasıl Yazılır? — Zamanın, İktidarın ve Vatandaşlığın Siyasal Anatomisi
Giriş: Bir Siyaset Bilimcinin Gün Boyu Düşüncesi
Gücün nerede başladığını, ne zaman tükendiğini hiç düşündünüz mü?
Bir siyaset bilimci için zaman yalnızca saatlerle ölçülen bir kavram değildir; iktidarın akışı da zamanla biçimlenir. “Bütün gün” ifadesi, ilk bakışta bir zaman zarfı gibi görünür. Fakat politik anlamda, bu iki kelime toplumsal düzenin süregiden kontrolünü, devletin sürekliliğini, bireyin gündelik boyun eğişini temsil eder.
Dil, iktidarın en sessiz aracıdır. Bir toplum “bütün gün” çalışan, “bütün gün” bekleyen ya da “bütün gün” susan vatandaşlardan oluştuğunda, zamanın kendisi bir siyasal rejim haline gelir.
Yazım Kuralı mı, Güç İlişkisinin Metaforu mu?
Dilbilgisel olarak başlayalım:
Türk Dil Kurumu’na göre doğru yazım biçimi “bütün gün” şeklindedir; ayrı yazılır. “Bütüngün” gibi bitişik yazımlar yanlıştır.
Ama bu yazının amacı yalnızca bir dilbilgisi doğrusu ortaya koymak değil.
Burada “bütün gün” ifadesi, iktidarın zaman üzerindeki egemenliğini anlamak için bir metafora dönüşür.
Bir vatandaşın “bütün gün çalışması” kapitalist üretim sisteminin sürekliliğini sağlar. Bir siyasetçinin “bütün gün toplantıda” oluşu, karar mekanizmasının merkezinde vakti sahiplenme biçimidir. Bu açıdan “bütün gün” yalnızca zamanın değil, emek, otorite ve itaat ilişkilerinin de ölçüsüdür.
Erkek Stratejisi, Kadın Katılımı: Zamanın Cinsiyeti
Siyaset bilimi, uzun süre erkek egemen bir alan olarak biçimlenmiştir. Erkekler stratejik ve güç odaklı düşünür: zaman onlar için bir kontrol aracıdır. Devletin mekanizmaları, ordular, kurumlar hep bu stratejik zaman planı etrafında inşa edilmiştir.
Oysa kadınlar tarih boyunca demokratik katılım ve toplumsal etkileşim odaklı bir zaman algısı geliştirmiştir. Kadın hareketleri, gündelik yaşamın “bütün gün” süren görünmez emeğini görünür kılar.
Bir annenin, bir işçinin ya da bir aktivistin “bütün günü” devletin değil, dayanışmanın zamanıdır.
Bu açıdan “bütün gün” ifadesi, cinsiyetler arası zaman deneyimini de açığa çıkarır: Erkekler zamanı yönetir, kadınlar zamanı paylaşır.
İktidar ve Zamanın Sürekliliği
Michel Foucault’nun iktidar analizlerinde zaman, gözetimin en keskin aracıdır.
Disiplin toplumlarında birey, sabah uyanır, işe gider, döner ve uyur. Bu döngü, “bütün gün”ün iktidara adanmış halidir. Devlet, zamanı organize eder; vatandaş, bu düzenin içine yerleşir.
Okulda zil çalınca ders başlar, mesai saatleri biter, haber bültenleri akşam başlar.
Tüm bu düzenlemeler “bütün gün”ün nasıl yaşanacağını belirler.
Yani “bütün gün” sadece bir zaman dilimi değil, bir itaat formudur.
Kimin zamanı değerlidir, kimin zamanı görünmezdir?
Bu sorular, modern siyasetin merkezinde durur.
İdeoloji, Kurumlar ve Günün Paylaşımı
Siyaset yalnızca kurumlarda değil, saatlerde de işler. İdeolojiler, insanların gününü nasıl geçirmesi gerektiğini belirleyen sessiz düzenleyicilerdir.
Liberal sistemde “bütün gün üretmek” bir erdemdir.
Otoriter rejimlerde “bütün gün susmak” bir güvenlik refleksi haline gelir.
Katılımcı demokrasilerde ise “bütün gün konuşmak”, fikir üretmek, tartışmak değerlidir.
Bu farklı zaman biçimleri, ideolojik sistemlerin ritmini oluşturur.
Bir toplum, gününü nasıl geçiriyorsa, o toplumun siyasal bilinci de öyle şekillenir.
Zaman, tıpkı para gibi dağıtılır — adil ya da adaletsiz biçimde.
Kadınlar çoğu zaman “bütün gün” evde, erkekler “bütün gün” işte olur.
Ama asıl soru şudur: Bu zamanı kim planlar?
Zamanın sahipliği, iktidarın en sessiz göstergesidir.
Bütün Gün ve Vatandaşlık Deneyimi
“Bütün gün” ifadesi, vatandaşlık deneyimini de yansıtır.
Bir vatandaş “bütün gün” devlete hizmet eder, ama karşılığında ne kadar zamanını geri alabilir?
Bir işçi “bütün gün” alın teri döker, ama emeğinin karşılığı ne kadar adildir?
Bir öğrenci “bütün gün” öğrenir, ama eleştirmeye ne kadar alan bulur?
Zamanın adaleti, demokrasinin görünmeyen yüzüdür.
Gerçek bir vatandaşlık, yalnızca seçim günü değil, “bütün gün” var olabilmektir.
Yani katılımın ölçüsü sandıkta değil, gündelik yaşamın içindedir.
Sonuç: Zamanın Sahibi Kim?
Doğru yazımıyla “bütün gün” ayrı yazılır.
Ama anlam olarak “ayrılmamış bir zamanı” anlatır — bir süreklilik, bir akış, bir egemenlik biçimi.
Her birey, “bütün gün”ünü kime adadığını fark ettiğinde siyaset başlar.
Sizce “bütün gün” kimin zamanı?
Devletin mi, piyasanın mı, yoksa sizin mi?
Yorumlarda kendi vatandaşlık deneyiminizi paylaşın; çünkü gerçek demokrasi, zamanı kimin yönettiğini sorgulamakla başlar.